Gdyby gra planszowa i trening szybkiego myślenia miały dziecko, nazywałoby się NA KOŃCU JĘZYKA.
A gdyby to dziecko miało młodsze rodzeństwo i ambitniejszego kuzyna, powstałyby 3 gry:
NA KOŃCU JĘZYKA, NA KOŃCU JĘZYKA 2 oraz NA KOŃCU JĘZYKA – JUNIOR.
I wszystkie byłyby warte uwagi nie tylko w kontekście rodzinnego grania, lecz także jako narzędzie edukacyjne.
NA KOŃCU JĘZYKA to gra oparta na pojedynkach słownych, których zasady są zaskakująco proste, a jednocześnie bardzo skuteczne w rozwoju kompetencji językowych. Gracze wykładają karty, na których są 2 rzeczy: symbol i kategoria (np. „część ciała”, „coś zielonego”, „coś, co lubisz”, ale są też trudniejsze kategorie). Gdy na stole pojawią się 2 identyczne symbole – następuje starcie.
Zadaniem gracza jest jak najszybsze podanie hasła pasującego do kategorii na karcie przeciwnika. Wygrywa refleks, ale też zasób słownictwa, zdolność szybkiego kojarzenia oraz świadomość semantyczna.
Edukacyjny potencjał tej wersji jest ogromny. Gra rozwija: zasób leksykalny i swobodę wypowiedzi, refleks językowy i gotowość komunikacyjną, umiejętność klasyfikowania pojęć w kategoriach semantycznych.
Dla nauczycieli języka polskiego może być narzędziem wspierającym nie tylko rozwój językowy uczniów, lecz także integrację klasy i pracę nad automatyzacją reakcji słownych – szczególnie u uczniów, którzy mają trudność z wypowiadaniem się pod presją czasu.
Więcej o grze przeczytasz: >tutaj<
NA KOŃCU JĘZYKA 2 to już nie tylko kategorie, lecz także litery.
Gracze wykładają karty, na których są 2 rzeczy: symbol i litera. Gdy na stole pojawią się 2 karty z takim samym symbolem, muszą stworzyć słowo zawierające litery z tych kart (np. R i K). A w wariancie trudniejszym – także dopasować je do określonej kategorii. Brzmi jak zadanie z lekcji słowotwórstwa? I bardzo dobrze. Bo właśnie ten komponent czyni grę doskonałą pomocą dydaktyczną dla nauczycieli, którzy chcą – nie wprost, a poprzez zabawę – przemycić wiedzę o budowie wyrazów, ortografii, semantyce i fonetyce.
Gra rozwija kompetencje słowotwórcze (tworzenie słów z określonych elementów), percepcję fonologiczną (wyszukiwanie i łączenie głosek), refleks językowy i koncentrację uwagi. Przy podaniu słów można od razu określać, do jakiej części mowy należą, albo tworzyć warianty z trudniejszą pisownią, np. tworzenie słów z „ó/u”.
To propozycja dla uczniów starszych klas szkoły podstawowej i ponadpodstawowej, a także dla dorosłych – gra z powodzeniem może być wykorzystywana na zajęciach z języka polskiego jako obcego lub w logopedii.
Więcej o grze przeczytasz: >tutaj<
Trzecia część serii – NA KOŃCU JĘZYKA – JUNIOR – została zaprojektowana z myślą o najmłodszych graczach. Zamiast symboli, liter i kategorii są tutaj ilustracje i kolorowe wzory. Zadaniem dziecka jest jak najszybsze podanie skojarzenia z ilustracją widoczną na karcie przeciwnika. To nie tylko zabawa – to ćwiczenie nazywania, tworzenia połączeń semantycznych, odwagi w mówieniu i inicjowania wypowiedzi. Nie chodzi o to, by powiedzieć, co się widzi, ale by szybko stworzyć skojarzenie z tym, co zostało zilustrowane, np. „żaba” to „książę”, „Cthulhu” albo „jezioro”.
Gra doskonale sprawdza się w edukacji przedszkolnej, w pracy z dziećmi dwujęzycznymi, w terapii logopedycznej i zajęciach wspierających rozwój mowy. Rozwija ekspresję werbalną, myślenie asocjacyjne, kompetencje społeczne i – co istotne – uczy dzieci zabawy językiem bez oceniania, na zasadzie swobodnej wypowiedzi.
Więcej o grze przeczytasz: >tutaj<
Wszystkie 3 gry z serii NA KOŃCU JĘZYKA stanowią przykład przemyślanej serii gier edukacyjnych, które w naturalny sposób wspierają rozwój językowy. Mechanizmy gry są na tyle proste, że pozwalają na szybkie wdrożenie ich w edukacji formalnej i nieformalnej, a jednocześnie oferują wystarczająco dużo możliwości, by dostosować trudność do wieku i kompetencji uczestników. To gry, które uczą mówić – i to lepiej, szybciej, precyzyjniej.
Oczywiście gra jest lepsza, ciekawsza i intensywna, gdy gra od 3 do 6 osób, testowałam ją jednak dla dwóch graczy – i też przynosiła satysfakcję. Mój ulubiony wariant to ten ze skojarzeniami.
Aneta Korycińska – edukatorka, polonistka, redaktorka, oligofrenopedagożka, podcasterka. Zwyciężyła w konkursie VIVELO Top Creators 2024 w kategorii Education, jest laureatką nagrody za upowszechnianie czytelnictwa w konkursie „Książka Roku 2024” polskiej sekcji IBBY. Autorka książki „Radio w mojej głowie. Opowieści o ADHD” (wyd. Prószyński i S-Ka) oraz serii „Nauka z audiobooka” (wyd. Harde). Prowadzi profile w mediach społecznościowych. Jako Baba od polskiego udziela korepetycji, przygotowuje do egzaminów, prowadzi warsztaty pisarskie, a także wspomaga proces uczenia się uczniów z niepełnosprawnością intelektualną i w spektrum autyzmu.
WWW: www.babaodpolskiego.pl
FB: https://www.facebook.com/babaodpolskiego
IG: https://www.instagram.com/babaodpolskiego/
TT: https://www.tiktok.com/@babaodpolskiego
YT: https://www.youtube.com/babaodpolskiego
